وقتی گم میشوی - when you get Lost

وقتی گم میشوی (قسمت اول)

زمان معنای سکوت است ، و سکوت تنها صدای گذر زمان
آنگاه که نسیمی از میان پنجرة نیمه بازِ اتاق خفته درباغ٬ به صورتت میوزد، میشود حتی بوی آنرا هم حس کرد ...
بوی تابستان و چمن های پارک – همان جا که حالا وقتی ازکنارش میگذری حتی صدای آن همه کودکی را هم نمیشنوی ،صدای پدر ، مادر و آن همه قدری که ندانستی ، قدر آن چشمان همیشه پاک و دستان همیشه خوشبو،رنگ و بوی روزهای روشن و تیرة کوری من ، ما
ما همیشه در دادگاه جمجمه خود آن بالا در جایگاه قاضی مینشینیم و خود شاهدیم و وکیل اما حیف که موکلی نیست که از محکوم شدنش حرفی زده شود
فقط تبرئه هست و لبخندی که باعث مخملی شدن گوش منِ ما میشود...
من؟ ، حتی اسمش هم به یاد ندارم دیگر ! چه بود؟... خود ؟ یا خودِ من ؟

مهم نیست سالها باید اندیشید پس بماند...

چاره چیست؟ ، وقتی که در  گله زندگی میکنی،و "باید" را می جوی و باز نشخوارش میکنی پس اندیشیدن به هست و نیست و من، به آخور، وقتی همه خوابند موکول میشود؛ حالا وقت چِراست ... وای که چقدر سخت است این؛  آخر  چِرا با "چِرا؟" فرقی دارد ! ندارد ؟ همه با نوایی که به "بع بع..." شبیه بود گفتند: نه

چقدر صدا زیاد بود،باور نمیکنم که هنوز همه باهم باشند؛ پس او چه میشود؟

او چه میشود که بخاطرش صحرا به صحرا و دشت به دشت آواره بودند؟

مسرانه این همه چراگاه آزاد را رها میکنند تا شاید دستی بیابند ... چه مضحک است این ماجرا

آخر وقتی دستی هم هست به چشم ها خیره میشوند و هیچ در نمی یابند که آن نزدیکی ها هم چوپانشان ایستاده و با همان  صدای دلنشین آن نی به خیالش سالهاست مارا نزد خود نگاه داشته ...
 بشنو از نی که حکایتی دارد بس قدیمی که هیچ فرقی با صدای امواج برای ساکنان دریا ندارد، دیگر شنیده نمیشود حتی
آخ.........
کجا بودیم و به کجا آمدیم ...

از آن بوی خوش چمن پارک کودکی به بوی زجر آور چراگاهِ بی چرا ؟

وقتی گم میشویم دیگر با خداست که از کجا سر در بیاوریم باید ببخشید که اینقدر جابجایی ایجاد شد...

                                بهار 88
                                26/2/88

                                2009-05May-26

                               n -

درج ادامه این نوشته تو وب لاگم نزدیکه و امیدوارم با نظرتون بهم کمک کنین

                                                   با تشکر Mr.Whyma-n